Enginn grætur

Íslending, einan sér og dáinn, sagði listaskáldið góða; það er náttúrulega að bera í bakkafullann lækinn að nefna Jónas í dag, en Halur telur fulla þörf á slíku. Á tímum klisjunnar, flest er fyrirsjáanlegt, flest verðlaun eins konar sjálfsupphafningar og fyrirséður vinagreiði, hins að allir séu að slá í gegn og gera það "besta sem fram hefir komið" í hinu og þessu, sumt auðvitað réttara en annað, þá er mikilvægt að halda honum til haga og nota jafnt og þétt. Lesa og gleðjast, enda óviðjafnanlegur og þá í eignlegri merkingu með innihaldi en ekki aðeins umbúðum. Halur varð var við Jónas í gönguför um heimkynni æsku hans á haustdögum; það var óviðjafnanleg upplifun, alveg eins og lesa Jónas. Sennilega líður manni svo vel að lesa Jónas, þar sem auðvelt er að sjá í hendi sér að "enginn lifandi maður" gerir betur. Þess má þó óska sér, okkur öllum til handa. Á meðan er líf í landinu. Halur tók fram Kvæði Jónasar Hallgrímssonar í eiginhandarriti, ljósprentun í góðri stærð, útg. 1965. Þar kemst maður nokkuð nærri honum. Og það er þægileg samvera.