Halur heim

í hlað hefur riðið eftir för í vesturveg eða það sem kallað var Vínland í einhverjum lygasögum íslenskum að sumra mati. Háðsför munu margir kalla þá för. Halur hélt utan frá norðurlandi og fékk ágætan byr yfir hafið og tók land þar sem ólíklegt er að nokkur manneskja vildi lifa; landið allt slétt og þurrt mjög, hvergi holt eða hæðir, hvað þá hinn íslenski melur með sauðkind. Hafa þurfti Halur höfuðfat úr léttu efni, en það náði hann sér í nálægt haugum þar ytra. Hjálmur og vígaklæði hans hentuðu illa. Í stað hesta og þeirra afla birtust honum einungis hestöfl í málmlíki, mestmegnis með stórum palli en slík tæki hafði Halur aldrei séð en þó svolítið heyrt af. Slíkum sögum trúði hann þó eigi enda með afbrigðum trúlaus maður. Á landssvæði því sem Halur fór um var fátt sem fyrir augu bar annað en skilti með eða án ljósa, en honum var tjáð að þetta væru s. k. auglýsingaskilti sem væru nauðsynleg öllum er þarna vildu búa af e-m ástæðum. Harður melur væri Hali þó skapi nær og hin íslenska sauðkind inná þjóðbrautinni, hvað þá hrossatað í lofti. Þessa stundina heldur Halur hins vegar til í vari í Skagfirðingafjórðungi en þangað var hann kallaður til að taka þátt í nýjum bardaga nærri Örlygsstöðum; nákvæm staðsetning eigi gefin þar sem óvinir gætu sótt að honum í svefni en sú væri þeirra eina von til að ná fram hefndum fyrir fyrri voðaverk Hals hver sem þau kallast. Höfðingjar og leiguliðar þeirra, ójafnaðarmenn og allt tiltækt lið mun væntanlega að honum sækja og því þarf hann halla höfði milli þess sem hann hamrar járn í smiðju. Bleyðimenni verða þar hvergi nærri í hans liði. Hann óttast helst áhlaup á óttunni (ekki nóttunni!). Ekki óttast hann bleyður er í borgum búa hérlendis en svo mun til vera háttað sunnan heiða en þar hefir hann meðvitað eigi numið staðar áratugum saman.

Halur heim, Halur heim, jarm eða vein frá mörgum mun hljóma.