Lapsus calami?

Nokkuð er um vinveittar árásir á ekki-blessaðan Hal Húfubólguson eftir að hann kvað ambögurnar tvær:

Í Áfangagili, hélt að illa færi,
ári fyrir honum Æri.
Því eftirreið
undan sveið
í ógurlegu rass-særi.

Á Adamsklæðum einum var,
atgeirinn þó reifur bar.
Draumspakur er
í draumnum fer
drengurinn á kvennafar.

Leita þurfti í smiðju Hórasar en ekki Virgils til að kveða slíka leirárás niður. Gæðingur sá skundar greitt um völl. Halur hefir þó haldið tryggð við hinn íslenska sið eins og fram hefur komið með eftirfarandi:

Vopnum sínum
skala-a maður velli á
feti ganga framar,
því að óvíst er að vita
nær verður á vegum úti
geirs um þörf guma.

Sá einn er saklaus, sem eigi hefir misgjörðir sínar uppgötvað en framhjá auga Óðins fer ekkert fremur en Hórasar. Sagt hefur verið um Hal að hann hafi ætíð fylgt ofangreindri vísu og skilur aldrei "vopn" sín eftir heima fyrir, enda óvíst hvenær til þeirra þarf að grípa. Kveðið var eftir þorrblót vestur á Snæfellsnesi:

Frá Hórasi þýtur hótandi spjót
og Hali sendir augnagjót.
Því hljóta mund
Halur und,
hann ef vopnlaus fer á þorrablót.

Sökum fávísi á hrossi kom þessi:

Þýtur um völl á þeysireið
þokkalítið er hans skeið.
Vopnið bar
veit ég þar
voðalega undan sveið.

Halur er farinn í felur.

Afsakið, en Halur kom aftur eftir að hafa lesið "komment" eitt.

Á bak við einföld orð leynist oft mikill sannleikur, því einfaldara - þeim mun kaldara. Skeytin beinast í margar áttir - napalm ljóðsins. Halur er enn í mikilli vörn enda sjálfsálit ekkert til hjá honum, öll verk valda kvíða enda haldinn algjöru verkstoli.

Halur kvað:

Vísur Hali válegar sendir,
vil ég nefna áður en hendir,
að rukka skal,
hvern ræfils hal,
er rassinn með hjá Vali lendir.