Lítilmagnar

eins og Halur og frændi hans mega við litlu. Það er nærri ómögulegt fyrir þá að taka gríni hvað þá "þungum" ásökunum borgara lýðveldisins. Halur er enn í sárum sem sjá má af nýlegum skrifum hans og meðferð sú, er hann hefur beitt sjálfan sig, gefur enga raun og engin eða harla lítil von er um bata. Þetta er það sem kallað er "vonlaust tilfelli." Hann hitti konu fyrir nokkru sem er eða var "terapaut" og ráðlagði hún honum að setja á blað ambögur þótt ferlegar væru og alls ekki til sýnis. "Terapaut" þessi hefur farið á mörg sjálfshjálparnámskeið og nærri lætur að þau nálgist hundraðið á fáum árum. Halur spurði hana hvort hún hefði e-a starfsreynslu milli námskeiða, en hún svaraði um hæl með möppur undir hendinni, blautar af svita: "Svona segir viti borinn halur ekki." Halur hélt að hann byggi í þorpi en svo mun nú aldeilis ekki vera; þorpið er þó innan seilingar.

Halur kvað:

Veldur aðeins Halur harmi,
hætta skal þorpsjarmi.
Ella yrði
úr Eyjafirði,
aumum að vísa borgargarmi.

Að óvörum, nokkrum olli harmi,
aumingi með sínu jarmi.
Aðrir segja,
en eigi meyja,
að ágætur reynist þessi barmi.

Hér var komið að vasaklútum í bleijustærð og mörg hlé urðu eins og á Gufunni forðum, en loks kvað Halur:

Demón og dæmalaust illfygli,
dylst í aðfluttum brekkusnigli.
Kallar hann
kaupstaðinn þann:
KEA - með fullri athygli.

Halur mun halda áfram að ná einhverjum bata og öll hjálp er vel þegin og eins og sumir spakir lesendur sjá, þá er þetta ákall um hjálp.