Skartmaður

er Halur eigi og margir ágætir kostir við slíka háttu. Hann yrði hins vegar í vondum málum ef til kæmi að hann þyrfti að klæðast jakkafötum eða bindi, slíkan klæðnað notar hann aldrei og á hvergi. Hann á gamlar sænskar buxur, reyndar tvennar sömu gerðar og grænar að lit, stórgóðar til allra verka, verða aldrei skítugar í raun, þótt það sé algjört aukaatriði. Hann er ekki smámunasamur hvað skít varðar, en reynir að samt að halda húðinni sæmilega hreinni víðast hvar. Góðar reiðskjótabuxur, góðar í garðinn, góðar í veiði, göngu, fjallgöngu og hvað sem er hafa buxurnar verið. Með buxunum notar Halur einfalda boli og mismikið þar yfir, allt eftir veðri og vindum. Halur þyrfti þó eigi að hylja hold sitt eins og margir, það óttast hann eigi að sýna ef því er að skipta, enda víðast hvar heillegt og stinnt í húð jafnt sem undirhúð. Hann veit hins vegar vel að klæðnaður skiptir marga máli og jafnvel miklu, svo miklu að dagarnir verða gráir án nýrra klæða. Fagnaðarefni (ekki ritningin) mikið hefur komið fram í dagsljósið undanfarið, en það tengist íslenskum konum sem enn og aftur virðast vera dómgreindarlausar (dóngreindar) í meira lagi úti í henni stóru Ameríku norðursins. Þær konur er þar hafa fjallað um sig sjálfar þurfa vart að spreða mörgum seðlum í fatakaup; hinar sömu virðast vera fata- og brókarlausar frá fermingu ef e-r smá sannleikur er í hinum ameríska imbakassaflutningi.

Að lokum vill Halur benda fólki á að henda aldrei gömlum klæðnaði, hann skal geyma og nota aftur síðar, ella gefa.