Eitt hið skemmtilegasta

sem Halur gerir er það að hlusta á frásagnir eða viðtöl við fólk, karla og konur. Vandinn er hins vegar sá að viðtöl eru æði misjöfn að gæðum, bæði af hálfu spyrjanda og viðmælanda eða –anda. Bestu viðtölin eru oftast nær afar hæggeng, þagnir, helst langar, óvanir viðmælendur, viðmælendur er aldregi hafa sést opinberlega á mynd eða komið sér sjálfir á framfæri á einhvern hátt. Verstu viðtölin eru hin er líkjast hraðfleygum kjálkum stjórnmálamannsins eða hins vana viðmælanda er telur sig þurfa að koma svo miklu efni á framfæri að úr verður kista full af orðum en engum eða litlum skilningi eða málsverði komið á framfæri fyrir hlustanda; enn verra ef hreyfimynd fylgir með viðmælandanum og spyrjanda sem sumir þurfa og verða að leika aðalhlutverkið. Það hefir Halur lesið að svo mun vera með flesta þætti í sjónvarpi ef vel er að gáð; þeir eru þættir stjórnandans (sem hefur lítinn anda!?) og elta rófuna á sjálfum sér, sjálfum sér til framdráttar. Halur skilur þó að margir geti þótt þessir ágætir eða góðir vinir. Það er í lagi. Þetta er líklegast ein ástæðan fyrir því að Halur hætti að fullu að fylgjast með stjórnmálum og alls ekki neinum viðtalsþáttum eða öðru álíka er stjórnmál ber á góma enda gómbragðið lítið. Samtöl er Halur heyrir manna á milli af þeim toga minna hann einnig á það að engu hefir hann misst af í þeim efnum. Gömul viðtöl sem t. d. tekin voru upp við bændur og búalið, fólk til sveita fyrir nokkrum áratugum, vinnandi fólk og óvinnandi; þau eru hátíð fyrir hugann. Halur er þó eins og sumir, hann vill of oft grípa orðið þau fáu skipti er hann heyrir einhvern segja eitthvað áhugavert sér nærri (það er sjaldan), en þá er listin að þegja og muna, hlusta og þegja.