þriðjudagur, október 26, 2004

Rafkort og póstkort

eru víst ekki hið sama og verða aldrei; það sannaðist enn einu sinni er ég fékk póstkort frá Arnaldi laganema á öðru ári þar sem hann var að segja mér frá ýmsu, m. a. því að hafa verið fyrir norðan og ekið framhjá Vinaminni en allt var slökkt, reyndar kl. 2 að nóttu. Hann ætti að vita betur og gerir sjálfsagt, húsið er stórt og iðulega ljóstýrur e-s staðar þótt ég sé kannski iðulegast dauður á þeim tíma, sérstaklega á föstudögum. Ég hélt reyndar að kortið væri frá föður hans, svo lík er skriftin, smágerðari kannski en svipaður blær á öllu letri í stækkunargleri. Hann sagði einn brandara sem bíður betri tíma sem var bara vel góður.

Það kom reyndar nokkuð á óvart þegar hann innritaði sig í eina af geldingsdeildum HÍ þ.e. lagadeildina (lög- og læknisfræði og sennilega margar fleiri eru geldar). Hann á samt Mecredes og áður átti hann Bimma (sem ég vissi ekki hvað var, heimskur svolítið) þannig að hann kemst a.m.k. í skólann þar sem bílar sýnast vera fleiri en nemendur og yfirleitt einn í bíl, það sá ég þegar ég neydddist að fara til borgarinnar um daginn. Hann á sannarlega þakkir skildar fyrir að muna eftir frænda sínum í Gúlagi norðursins og er alltaf velkominn í húsið er hann á leið framhjá á Bimmanum eða öðru farartæki.

1 Comments:

At 6:41 e.h., Blogger Guðný Pálína said...

Þetta er alveg rétt hjá þér. Það er miklu skemmtilegra að fá póstkort heldur en rafkort. Og maður er næstum búinn að gleyma hvernig það er að fá sendibréf í póstinum. Tilfinningin að velta fyrir sér umslaginu, skoða rithöndina, spá í hvort bréfið sé þykkt ( = mikið að lesa) eða þunnt og svo unaðurinn sem fylgir því að opna umslagið, halda á bréfinu í höndunum og drekka í sig hvert orð sem þar stendur.

 

Skrifa ummæli

<< Home