Margt

kom upp í huga Hals í dag er hann hugsaði til Georg Best (Georgs Bests) er andaðist um hádegisbilið og kom engum á óvart sjálfsagt. Sumt gleymist aldrei og allra síst það sem gott er þótt stundum megi halda að einungis hið slæma sitji eftir eða fyrnist eigi. Það er nefnilega ógleymanlegt að hafa horft á nokkrar ljósmyndir og stutt hreyfimyndaskot frá árdögum sjónvarpsins á Íslandi þar sem Georg Best lék listir sínar. Þá eru Hali sérlega minnisstæð mörg sólóin á hliðarlínunni, töffaralegt útlit sem virtist vera meðfætt, þótt einhverjir stælar hafi fylgt með. Á þessum tíma var ofgnótt og flæði sjónvarps og íþróttafrétta ekki orðið eins lágkúrulegt eða yfirgengilegt og nú er þar sem allt hverfur inní einhvers konar hringiðu gleymskunnar vegna magnsins, þráhyggjunnar. Fjármagnið var ekki alveg búið að eyðileggja íþróttirnar og á þessum tíma gátu úrslitin orðið óvænt oftar en ekki, sem vart gerist lengur. Halur minnist þess að hafa átt myndir af Best og sérlega minnisstæður er leikurinn við Benfica árið 1968, en það var til bók sem lýsti þeim leik með texta og svart-hvítum myndum. Best lék eitt aðal hlutverkið í þessum leik sællar minningar. Halur hefur lengi reiknað með að dagar hetjunnar írsku (Norður-írsku reyndar ef allt skal vera rétt) væru taldir í lifanda lífi, en telur hins vegar að hann sé í raun goðsögn frá landinu græna, allt er vænt sem vel er grænt (eins og Vinaminni!). Það er hins vegar svo að sjaldan er ein bokkan stök þar sem Írar eru saman komnir eða fara hjá og ekki gengur að transplantera þá alla með lukku. Skál fyrir Best!