Rennsli líkamsvökva

hefir til umræðu verið undafarið vegna þvagláta á almenningi, á almannafæri. Sjálfur fær Halur iðulega þvag annarra manna (sem og sjálfs síns!), karla og kvenna, á sig í tíma og ótíma, en aldrei orðið meint af. Það er hins vegar meingert á almannafæri, almenningi. Ísland er bráðum orðið lögregluríki; allt skal tryggja með lögum, eftirliti, eintómir eftirlitsmenn alls staðar. Þvagrennslisstokkar hafa eigi verið gerðir nægilega víða hérlendis; skömm er á því enda þvaglát iðulegast nokkuð sem verra er að skjóta á frest eftir því sem árin færast yfir. Halur heyrði nýtt orð um helgina af vörum eldri kaupkonunnar í Pottum og prikum; safarauf notaði hún yfir rauf þá sem gerð er á skurðarbretti til að fanga vökva. Halur kemur þá með nýyrðið "þvagrauf" í merkingunni að kasta vatni í þar til gerða rauf á almannafæri, almenningi eða annars staðar þar sem kasta þarf af sér, ekki þvagskál, heldur þvagrauf. Sjálfsagt má finna einhver þvagrör frá hitaveitunni sem orðið hafa afgangs í útrásinni.