Tveir kappar

úr heimi myndasögunnar hafa Hali verið hugleiknir gegum tíðina; Zorro, Sorró, Zorró og Batman, Battmann, Leðurblökumaðurinn í góðri þýðingu íslenskri. Zorró þarf eiginlega að vera með zetu, setu, annað ótækt. Flest úr dramasmiðjunni vestan hafs fer fyrir ofan garð eða neðan, og talsverðar áhyggjur voru hjá Hali er hann fór með Ísaki í kvikmyndahús að berja Leðurblökumanninn augum og eyrum, enda hljóðið nærri orðið aðalatriðið í mörgum kvikmyndum nútímans. Þetta gekk þó bara bærilega að koma kalli á tjaldið, en nokkrar áhyggjur hafði Halur af því hvort e-r möguleiki væri á myndefni eftir hlé; það gekk sæmilega ef mið er tekið af mörgum myndum síðustu ára. Skemmtilegur var hann Ísak í húsinu (sem og aðrir er með fylgdu í för þessari) og ekki verri er Halur var að velta því fyrir sér hvers vegna hann væri hálf-spar á nammið sem hann hafði náð að punga út, þ. e. ekki mikið fyrir að deila því með þeim er sat honum næst. Hann svaraði um hæl á þann veg, er þetta kom til tals, að Halur hefði bara sjálfur getað keypt sér nammi ef hann vildi eða langaði í. Eftir að kvikmyndin tók enda, var farið út í kalt norðanbálið á Ráðhústorginu, sem aldrei þessu vant var kvikt af lífi, enda frábær rokkgrúppa að spila, allt hrisstist á svæðinu, meira að segja undirlagið, gangstéttin hvar við stóðum og "hlustuðum" hrollkaldir á rokkið ódauðlega, læf tónlist er alltaf sönn.