Engin ördeyða

var í veiðinni í Mývatnssveit síðustu daga, enda vel hvasst og hvassviðri gefur oft fyrirheit um góða veiði þótt misjafnt verði nú á stundum flugu að feykja; Halur vill hins vegar ekki í nokkru mæli sér hreykja, það gera eigi smæðarmenni í líkingu við Hal. Halur fór sem sagt í veiðiferð, eina af nokkuð mörgum gegnum tíðina á svæði þetta þar sem hólmar eru taldir í hundruðum. Áin mun kaldari en í fyrra á sama tíma, minna vatn í henni sem kemur sér aldeilis vel fyrir jafn lágvaxinn hal og Halur er, hálfgerður dvergur. Þessa dagana er kvótinn fjórir fiskar á dag; mörgum finnst það alltof lítið, öðrum við hæfi og enn aðrir segjast vilja sleppa öllum fiski eða drepa allt! Ljóst að áin þolir vel að gefa nokkra fiska á dag og aðal rökin kannski Hals megin að þetta er herramannsmatur sem hvergi er fáanlegur lengur (margir mega ekki slíkt heyra og Halur veit að ísbirnir fást ekki í "Klónus") og meðan áin þolir þetta og jafnvel batnar að nokkru þegar mestu er sleppt, þá er Halur fylgjandi því að drepa einhverja fiska sér til matar. Hann veit þó af tilboðum verslana og nægt er framboðið af alls kyns tilbúningi; hreinræktaður villtur fiskur er þó hvergi neitt líkur hinum tilgerða.

Halur kvað við árbakka:

Óljúfur verð, ef urriða meiði,
einstaka þó til matar deyði.
En í hugann greipi,
hjartnæmt skeyti:
"Hámarksgleði yfir lágmarksveiði."